Wielcy święci
Kamień Śląski szczyci się tym, że jest miejscem urodzenia trzech wybitnych postaci średniowiecza: świętego Jacka, błogosławionej Bronisławy i błogosławionego Czesława.
Święty Jacek urodził się w Kamieniu Śląskim ok. 1183 r. Pochodził ze śląskiej linii rodu Odrowążów. Z tej samej rodziny pochodzą również: bł. Czesław oraz bł. Bronisława. Po studiach w Paryżu i w Bolonii Jacek przyjął święcenia kapłańskie i został mianowany kanonikiem krakowskim. Istotną rolę w jego życiu odegrał Biskup Krakowski Iwo Odrowąż, jego bliski krewny. Ten zabrał go ze sobą do Rzymu i powierzył duchowej i intelektualnej opiece św. Dominika, założyciela zakonu żebraczego i kaznodziejskiego, reformatora Kościoła. Jacek wstąpił wówczas do nowo powstałego zakonu dominikanów i przyjął habit zakonny z rąk św. Dominika. Jesienią 1221 r., Jacek wraz z towarzyszami założył w Krakowie pierwszy klasztor dominikański na ziemiach polskich. Kierując się przesłaniem św. Dominika, łączył pracę ewangelizacyjną z modlitwą, zwłaszcza różańcową i zawierzeniem Matce Bożej. Dawało mu to niezwykłą moc apostolską. Podziwu godne były jego misjonarskie podróże po Polsce, Rusi, Prusach, Pomorzu i Śląsku. Osobiście zakładał wiele klasztorów dominikańskich, między innymi w Toruniu, Chełmnie, Gdańsku, ale także w Płocku, Sandomierzu, Królewcu, Rydze oraz w Kijowie. Był obdarzony przez Boga niezwykłymi darami, w tym także darem czynienia cudów. Nawracał, niosąc ze sobą różaniec i figurę Matki Bożej. Głosił Ewangelię i zwiększał zastępy gorliwych kapłanów w klasztorach dominikańskich, a liczni jego uczniowie zostawali gorliwymi biskupami. Umarł w Krakowie 15 sierpnia 1257 r. w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny. Pochowano go w dominikańskim kościele Świętej Trójcy w Krakowie. Kanonizował go w 1594 r. papież Klemens VIII. Święty Jacek był jedną z najznakomitszych postaci XIII wieku i należał do najwybitniejszych mężów ówczesnej Europy. Jego figura, jako jedynego świętego pochodzącego z Europy Środkowo - Wschodniej, znajduje się na kolumnadzie Berniniego okalającej Plac św. Piotra w Rzymie.
Błogosławiona Bronisława urodziła się ok. 1200 r. w Kamieniu Śląskim w rodzinie Odrowążów. Jej bliskimi krewnymi byli: św. Jacek i bł. Czesław, a jej stryj Iwo Odrowąż piastował godność biskupa krakowskiego. Bronisława została wychowana w pobożnej rodzinie. W wieku ok. 16 lat wstąpiła do klasztoru Norbertanek w Krakowie na Zwierzyńcu, gdzie w krótkim czasie została przełożoną. Utrzymywała stały kontakt ze św. Jackiem i z biskupem Iwonem. Od św. Jacka przejęła szczególne umiłowanie modlitwy różańcowej, którą wzbogaciła duchowość swojego zakonu. Była ekstatyczką. W jej życiu ważną rolę odgrywało nabożeństwo do Męki Pańskiej. Rozważanie tajemnic pasyjnych wzniosło ją na najwyższe szczyty kontemplacji. Jej wiara w Boga urzeczywistniała się przede wszystkim poprzez służbę człowiekowi. Na dramatyczne wydarzenia życiowe, Bronisława spoglądała z perspektywy wiary. 15 sierpnia 1253 r., w dniu śmierci św. Jacka, doznała wizji tryumfalnego wprowadzenia św. Jacka przez Matkę Bożą do nieba. Zmarła 29 sierpnia 1259 r. i została pochowana w kościele Norbertanek na Zwierzyńcu. Kult Bronisławy rozpoczął się wkrótce po jej śmierci. Beatyfikowana 23 sierpnia 1839 r. przez papieża Grzegorza XVI.
Błogosławiony Czesław urodził się ok. 1180 r. w Kamieniu Śląskim. Pochodził także z rodziny Odrowążów. Blisko spokrewniony ze św. Jackiem, bł. Bronisławą oraz biskupem krakowskim Iwonem Odrowążem. Studiował w Krakowie, w Rzymie i w Paryżu. Był kustoszem kolegiaty sandomierskiej. Wraz ze św. Jackiem, za namową biskupa Iwona Odrowąża udał się do Rzymu. Tam wstąpił nowo założonego zakonu kaznodziejskiego i przyjął habit zakonny z rąk św. Dominika. Po stosunkowo krótkiej formacji odbytej w Rzymie pod kierunkiem św. Dominika, udał się w drogę powrotną do Polski, głosząc po drodze Słowo Boże. Założył klasztor we Fryzaku w Austrii oraz w Pradze czeskiej. Następnie przybył do Wrocławia, gdzie sprawował posługę duszpasterską i kaznodziejską w kaplicy zamkowej św. Marcina na Ostrowie Tumskim. W 1226 r. założył klasztor przy kościele św. Wojciecha i został jego pierwszym przeorem. W latach 1233-36 pełnił funkcję prowincjała Prowincji Polskiej Dominikanów, do której wtedy należały także klasztory w Czechach. Od 1236 r. przebywał na stałe we Wrocławiu. Odegrał istotną rolę w czasie tatarskich najazdów, duchowo wspierając w 1241 r. obronę zamku wrocławskiego. Zmarł 15 lipca 1242 r. we Wrocławiu i tam został pochowany w kościele dominikanów pw. św. Wojciecha. Jego beatyfikacji dokonał w 1713 r. papież Klemens XI. W 1963 r. papież Paweł VI uznał błogosławionego Czesława za kolejnego patrona Wrocławia. |
